29,06 Przyszliście potem na to miejsce. Szlacheckiej Aleksego Zdanoborskiego. Będąc młodym nie zastanawiałem się wówczas nad tym, że dopiero życie jest właściwym i prawdziwym uniwersytetem, w którym uczniowie są pytani co dzień i co godzina. do ŚW. – Cóż poradzę? Zrobiła się jak wściekłe zwierzę! Mocno zmęczeni wczorajszą podróżą, Franciszek de Telek i Rotzko jeszcze spali. Żyd miał tak szlachetne słowa, a Jan założywszy w tył założył, było żyć w trudzie jarzma swoje. Osłodziło jednak wszystko spotkanie w gospodzie z panem Wyrzykowskim, sędzią lubelskim, substytutem, z którym podstoli był amicissimus. Konie, zmęczone drogą, poczęły rżeć – liczne rżenia odpowiedziały im spod szopy, a jednocześnie przed jezdnymi stanęła jakaś postać ubrana w kożuch przewrócony wełną do góry. 257 Enialios: przydomek Aresa od imienia krwawej bogini bi- tew — Enio. Jankę przepajał smutek spokojny,w milczeniu przypatrywała się twarzom idących i głowom – twarde były,kanciaste,a świeciły jakąś kamienną rezygnacją,podobne w tonie do tej szarej ziemi,po której szli i jak ona senni i spokojni,podobne były do tych dębów rosochatych ich mocne postacie,bo miały tę samą siłę i spokój roślinny. - Mości panie, zbudź się waszmość! Wtedy może nie krzyczelibyśmy tak pochopnie, że nasz grunt nie sprzyja pewnym zasiewom, że ubóstwo nie doszło u nas do miary niebezpiecznej, że moralność naszego ludu urąga zepsuciu innych narodów, że skrzydło duchowieństwa wystarcza dla osłonięcia jej od złych wpływów, że słowem, jesteśmy tak zdrowi, jak las dębowy, w którego pnie dzięcioł nigdy nie stuknie, bo w nich robaki nie siedzą. –No,wtedy,na tej krwawej ceremonii biczowania. Trzydzieści gęsi wypędzała dziewuszka co dzień skoro świt na pastwisko, sama siadała podlasem na pagóreczku i albo zapaskę łatała, albo warkocze ze słomy plotła do obtykania drzwi i okien na zimę, zawsze sobie jakąś robotę znalazła. Które dzierżycie dom Zeusa święty, Mówcie, jak płomień greckie zapalił okręty! Obok najlepszych talentów teatru przyjęła udział w tym przedstawieniu pani Popiel-Święcka. - Chcesz cygaro? On na mnie! Książę, coraz rwące się oczy, te miłe, a zdawało się jej treścią czuł snadź w oddaleniu naokoło jednaki las sosnowy i chałupy poszyte słomą. Niekiedy, rumieniąc się sama przed sobą, przyznawać musiała, że ten tak krótki pobyt na dworze już ją zmienił i wywarł na nią wpływ zgubny. jak ona gada!